Το να είναι κάποιος υγιής περιλαμβάνει πολλά περισσότερα από το να μην είναι απλώς ασθενής. Αυτή η αντίληψη έχει τεθεί στη βάση της Φυσικής Ιατρικής εδώ και αιώνες. Η Φυσική Ιατρική δίνει έμφαση στη διατήρηση της καλής υγείας και την πρόληψη ασθενειών. Αυτό καθιστά τη Φυσική Ιατρική όχι απλώς ένα είδος ιατρικής, αλλά ένα τρόπο ζωής. Ένας θεραπευτής που ασκεί Φυσική Ιατρική δε θα λάβει υπόψη του μόνο τα συμπτώματα μιας συγκεκριμένης ασθένειας, αλλά επίσης θα διερευνήσει θεμελιώδεις παράγοντες όπως τις διατροφικές συνήθειες, το άγχος και την περιβαλλοντική ρύπανση. Η τροφή είναι η βάση της Φυσικής ιατρικής.
Αυτή η ολιστική προσέγγιση στην υγεία και την ασθένεια χρονολογείται από τις μέρες του Ιπποκράτη (περίπου το 400π.Χ.). Ενώ η γενική αντίληψη εκείνη την εποχή ήταν ότι η ασθένεια προκαλείται από μαγεία ή υπερφυσικές δυνάμεις, ο Ιπποκράτης προσπάθησε να εξηγήσει την ασθένεια συμπεριλαμβάνοντας τα φυσικά φαινόμενα. Οι διάδοχοί του αποκάλεσαν αυτή την προσέγγιση «vis medicatrix naturae»: η θεραπευτική δύναμη της φύσης, βασισμένη στην ιδιότητα του σώματος να γιατρεύει τον εαυτό του.
Ένας από τους πρώτους ορισμούς της Φυσικής Ιατρικής χρονολογείται από το 1902, όταν ο Benedict Lust, δάσκαλος και πρωτεργάτης της φυσικής ιατρικής στις Ηνωμένες Πολιτείες, δημοσίευσε τον ακόλουθο ορισμό:
«Το φυσικό σύστημα για τη θεραπεία ασθενειών βασίζεται στην επιστροφή στη φύση όσον αφορά στη σωστή ρύθμιση της διατροφής, της αναπνοής, της άσκησης, του μπάνιου και τη χρήση διαφόρων μεθόδων για την αποβολή των τοξικών προϊόντων του συστήματος, ώστε να ανυψώσει τη ζωτικότητα του ασθενούς σε ένα εξαιρετικό επίπεδο υγείας».
Αυτό το «φυσικό σύστημα», όπως αποκαλούταν, περιείχε ένα πρόγραμμα φυσικοπαθητικής (naturopathic) θεραπείας που αποτελούταν από τα παρακάτω στοιχεία:
• αποβολή κακών συνηθειών (όπως υπερβολική κατανάλωση φαγητού, άγχος ή χρήση αλκοόλ)
• διορθωτικές συνήθειες (σωστή άσκηση, βελτιωμένη αναπνοή)
• εκκίνηση νέων αρχών διαβίωσης (π.χ. υγιεινές τροφές, νηστεία, υδροθεραπεία)
Κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα, η αύξηση της παραγωγής των συνθε-τικών φαρμάκων οδήγησε σταδιακά τη Φυσική Ιατρική σε μια λιγότερο επιφανή θέση. Σήμερα, η Φυσική Ιατρική έχει επανακτήσει τη θέση της ως μία σεβαστή επιστήμη, κυρίως εφόσον τώρα γνωρίζουμε τις παρενέργειες των συνθετικών φαρμάκων και έχουμε ξεκινήσει να ψάχνουμε για εναλλακτικές λύσεις.
Οι τρεις βασικές αρχές της Φυσικής Ιατρικής έχουν παραμείνει οι ίδιες διαμέσου του χρόνου: η “εκπαίδευση” των ασθενών για έναν υγιεινό τρόπο ζωής, η υποστήριξη των αυτοθεραπευτικών ικανοτήτων του σώματος και η εφαρμογή μη-τοξικών φυσικών θεραπειών. Επιπλέον η προσωπική αφοσίωση του ασθενούς στη θεραπευτική διαδικασία είναι ζωτικής σημασίας.
Φυτοθεραπεία
Η φυτοθεραπεία ή βοτανική ιατρική συνίσταται στη θεραπεία παθήσεων και ασθενει-ών αποκλειστικά με τη βοήθεια βοτανικών, φυσικών υλικών. Στη φυτοθεραπεία, το φυτό ή τα ενεργά του συστατικά χρησιμοποιούνται για την παραγωγή φαρμάκων, όπως εκχυλίσματα, ταμπλέτες ή κάψουλες. Στη φυτοθεραπεία προτιμάται η χρήση είτε ολόκληρου του φυτού είτε συγκεκριμένου μέρους του. Τα συστατικά του φυτού είναι αμοιβαίως ενισχυόμενα (συνεργικά) ή συμπληρώνουν το ένα το άλλο και οι παρενέργειες του ενός στοιχείου μπορεί να εκμηδενίζονται από ένα άλλο.
“Κάθε βότανο περιέχει ένα μοναδικό συνδυασμό χημικών. Η ιατρική δράση είναι αποτέλεσμα της συνεργικής Δραστηριότητας όλων των χημικών στο βότανο” γράφει ο Dr. Laurence Badgley στο βιβλίο του Energy Medicine.
Η χρήση ολόκληρου του φυτού συνιστά μια σημαντική διαφορά σε σχέση με τα συνθετικά φάρμακα, τα οποία απλώς απομονώνουν ή αναπαράγουν συνθετικά το ενεργό συστατικό του φυτού, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο των παρενεργειών. Επιπλέον η ποιότητα του φυτού καθορίζει τη Δραστικότητα των συστατικών του. Η μέθοδος της καλλιέργειας, το κλίμα, ο χρόνος της σοδειάς και της επεξεργασίας, αποτελούν όλα παράγοντες που επηρεάζουν την ποιότητα του φυτού. Βέβαια, η Φυσική Ιατρική απαγορεύει τη χρήση χημικών φυτοφαρμάκων, λιπασμάτων και άλλων μολυσματικών παραγόντων όπως τα βαρέα μέταλλα ή η ραδιενέργεια.
